Martiale Wet in Zuid-Korea Snel Ingetrokken na Stemming
Seoel, woensdag, 4 december 2024.
President Yoon Suk Yeol trok de noodtoestand in na parlementaire afwijzing, wat leidde tot uitstel van nucleair overleg tussen de VS en Zuid-Korea.
Dramatische Gebeurtenissen in Seoul
In een ongekende politieke ontwikkeling kondigde president Yoon Suk Yeol op 3 december 2024 om 22:30 (KST) de noodtoestand af, waarbij hij verwees naar dreigingen van ‘Noord-Koreaanse communistische krachten’[1]. Deze drastische maatregel, de eerste sinds 1980[3], werd echter binnen enkele uren ongedaan gemaakt na een historische stemming in de Nationale Assemblee, waar 190 van de 300 parlementsleden tegen de noodtoestand stemden[4].
Binnenlandse en Internationale Gevolgen
De kortstondige noodtoestand had direct merkbare gevolgen. Het geplande nucleaire overleg tussen de Verenigde Staten en Zuid-Korea, dat op 4 en 5 december in Washington zou plaatsvinden, werd uitgesteld[1]. De Amerikaanse regering toonde zich ‘ernstig bezorgd’ over de gebeurtenissen en was niet vooraf geïnformeerd over de noodwet[4]. In Zuid-Korea zelf leidde de situatie tot grootschalige protesten, waarbij ongeveer 2000 burgers zich verzamelden voor de hoofdpoort van de Nationale Assemblee[3].
Politieke Crisis en Democratische Weerstand
De crisis heeft diepe politieke wonden geslagen. Yoon’s goedkeuringsratings liggen rond de 17%[5], en hij wordt nu mogelijk geconfronteerd met een afzettingsprocedure. Han Dong-hoon, leider van Yoon’s eigen People Power Party, noemde de noodtoestand ‘onwettig en ongrondwettelijk’[3]. De voorzitter van de Nationale Assemblee, Woo Won Shik, verklaarde: ‘De wet wordt ongeldig verklaard en we zullen de democratie beschermen met het volk’[4].
Toekomstperspectief
Experts zien deze gebeurtenis als een keerpunt in de Zuid-Koreaanse politiek. Professor Leif-Eric Easley van de Ewha University in Seoul noemt Yoon’s besluit ‘zowel een juridische overschrijding als een politieke misrekening, die onnodig Zuid-Korea’s economie en veiligheid in gevaar bracht’[5]. De situatie wordt beschouwd als de grootste uitdaging voor de Zuid-Koreaanse democratie in decennia, met mogelijk verstrekkende gevolgen voor de stabiliteit in de regio.